فیبروم رحم چیست و چگونه از بین می رود؟

فیبروم های رحمی توده های خوش خیم سلولی هستند که در رحم رشد کرده و ممکن است برخی از تغییرات جزئی را در این اندام ایجاد نمایند.

فیبروم رحمی چیست؟

سلول های فیبروبلاستی که در بافت رحم رشد کرده و شروع به ساخت بافت سفت می کنند، با عنوان فیبروم یا میوم رحمی شناخته می شوند. از آنجایی که در فضای داخلی رحم تنها سلول های گوشتی رحم وجود داشته و فاقد سلول های فیبروبلاستی هستند، بنابراین به نظر وجود این سلول ها به دلیل تغییرات هورمونی بوده که باعث شده این سلول ها به دور خود رشته هایی به نام فیبروم را ایجاد کنند.

علت

همانطور که گفته شد یکی از علل شاخص ابتلای به فیبروم رحمی عامل ژنتیک است، اما موارد دیگری نیز در ایجاد آن دخیل هستند از جمله:

• زندگی کم تحرک
• اضافه وزن
• استرس
• فشار خون بالا
• دیابت
• عوامل هورمونی
• یائسگی
• روش های پیشگیری از بارداری داخل رحمی

علائم فیبروم رحمی

زنان مبتلا به این وضعیت در اکثر مواقع، علائم خاصی را تجربه نمی کنند و ممکن است به صورت اتفاقی در طی یک سونوگرافی معمولی تشخیص داده شوند. از طرفی علائم آن در همه افراد یکسان نیست وبسته به اندازه توده و محل قرارگیری، برخی ممکن است خونریزی های غیرطبیعی، لکه بینی، لخته های خونی، کم خونی و احساس خستگی را تجربه نمایند.

علائم مربوط به میوم های رحمی تنها به ناحیه رحم منوط نمی شود بلکه با بزرگ شدن آن می تواند به ناحیه شکمی فشار وارد نموده، بزرگی شکم، یبوست، تکرر ادرار و احتباس ادرار را ایجاد نماید.

انواع فیبروم های رحمی

به ندرت ممکن است که فیبروم های رحمی سرطانی شوند اما با این وجود براساس منطقه ای که در آن رشد می کنند می توانند انواع مختلفی به خود بگیرند.

1) فیبروم های اینترامورال

این فیبروم ها بدون علامت بوده و چنان چه خیلی بزرگ شوند ممکن است با علائمی مانند فشار روی رحم، درد زیر شکم و خونریزی همراه باشند. این توده ها در داخل بافت خود رحم ایجاد می گردند.

2) فیبروم های ساب موکوزال

این فیبروم ها با علامتی مانند خونریزی همراه خواهند بود و از طرفی قادرند در داخل حفره رحم ایجاد شوند. ناباروری و سقط جنین از جمله عوارض این نوع از میوم ها هستند.

3) فیبروم های ساب سروزال

توده های فیبری از داخل رحم به سمت خارج به صورت توده ای رشد می کنند.

درمان

درمان های ارائه شده توسط متخصص زنان و زایمان بستگی به وضعیت فرد دارد. در مواردی که فرد بدون علامت باشد، معمولا نیاز به انجام درمان خاصی نخواهد بود و تنها سونوگرافی منظم هر 6 ماه تا یکسال برای تحت نظر قرار دادن بیمار انجام خواهد گردید.

متخصصین زنان و زایمان تنها به منظور کنترل علائم و کوچک شدن حدودی اندازه توده های رحمی از داروهای هورمونی مانند آمپول ها استفاده می کنند. اما در صورتی که علائمی مانند درد، خونریزی و مشکلات باروری به دنبال اندازه بزرگ آن ایجاد شود، درمان ضروری بوده و به صورت جراحی خواهد بود.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *